todo lo demás

 Vermeer- Girl Interrupted in her Music (1658-61)Vermeer- Girl Interrupted in her Music (1658-61)

Las imágenes más bellas, los sonidos más armoniosos se agrupan, se desintegran. Sólo queda una cosa, una belleza infinita que pasa de una forma a otra, eternamente desplegada, variable, pero, ciertamente, no siempre se le puede retener y exhibir en museos y trasladar a notas musicales y después llamar a viejos y jóvenes, y que los niños y los mayores charlen y se dejen maravillar. Es necesario amar a la humanidad para penetrar en el verdadero ser de cada uno; no debemos tener a nadie por demasiado poco o demasiado feo, sólo entonces podremos comprenderla; el rostro más insignificante causa una impresión más honda que la simple sensación de lo bello, y se puede hacer salir a las figuras de sí mismas sin introducir en ellas nada copiado del exterior, en donde no se siente vibrar ni latir ninguna vida, ningún músculo, ninguna pulsación. Kaufmann le reprochó que él no encontraría en la vida real ningún modelo para un Apolo de Belvedere o para una Madonna de Rafael. «¡Qué importa!», replicó, «he de admitir que me siento bien muerto ante esas obras; cuando trabajo en mi interior, tal vez puedo sentir algo, pero lo mejor lo pongo yo. El poeta y el artista que prefiero es el que me da la naturaleza de la manera más real, de forma que yo, ante su creación, sienta algo; todo lo demás me estorba. Prefiero a los pintores holandeses que a los italianos, ellos también son los únicos que pueden comprender. (…).»

Georg Büchner: Lenz, Bienza, Sevilla, trad. Rosa Marta Gómez Pato, 2010, pp. 87-89

 Lenz fue publicada póstumamente, en 1839.

Anthony Holborne: Voice of the ghost (Composición de cítara del siglo XVII, interpretada por Lee Santana)

tempo

György Sándor Ligeti (1923-2006)

Poema sinfónico para 100 metrónomos (1962)

El metrónomo (del griego μέτρον, metron: ‘medida’, y νόμος, nomos: ‘regla’), es un aparato utilizado para indicar tempo o compás de las composiciones musicales. Produce regularmente una señal, visual o acústica, que permite a un músico mantener un tempo constante.

(Fuente: wikipedia)

Horses in my dreams

Gurten Festival, Suiza, 2001

Horses In My Dreams

Pj Harvey

Horses in my dreams
Like waves, like the sea
They pull out of here
They pull, they are free
Rode a horse around the world
Along the tracks of a train
Broke the record, found the gold
Set myself free again
I have pulled myself clear

Horses in my dreams
Like waves, like the sea
On the tracks of a train
Set myself free again

I have pulled myself clear

devenir (vi)

Fabrizio Bertuccioli, Paolo Pace, Bernadoni, Alvin Curran, Yvonne, Carla Cassola.  Photo, Figurelli (1971)Fabrizio Bertuccioli, Paolo Pace, Bernadoni, Alvin Curran, Yvonne, Carla Cassola.  (Fotografía: Figurelli, 1971)

1730: Devenir-Intenso, Devenir-Animal, Devenir Imperceptible

Pues bien, ¿de qué trata la música, cuál es su contenido indisociable de la expresión sonora? No es fácil decirlo, pero es algo así como: un niño muere, un niño juega, una mujer nace, una mujer muere, un pájaro llega, un pájaro se va. Lo que queremos decir es que esos no son temas accidentales de la música, incluso si se pueden multiplicar los ejemplos, y mucho menos ejercicios imitativos, sino algo esencial. ¿Por qué un niño, una mujer, un pájaro? Porque la expresión musical es inseparable de un devenir-mujer, de un devenir-niño, de un devenir-animal que constituyen su contenido. ¿Por qué el niño muere, o el pájaro cae, como atravesado por una flecha? A causa precisamente del «peligro» propio de toda línea que se escapa, de toda línea de fuga o de desterritorialización creadora: transformarse en destrucción, en abolición. Melisande, una mujer-niña, un secreto, muere dos veces («ahora le toca a la pobre niña»). La música nunca es trágica, la música es alegría. Pero sucede necesariamente que nos dé ganas de morir, no tanto de felicidad como de morir felizmente, desaparecer. No porque despierte en nosotros un instinto de muerte, sino a causa de una dimensión específica de su agenciamiento sonoro, de su máquina sonora, el momento que hay que afrontar, en el que la tranversal se transforma en línea de abolición. Paz y exasperación. La música tiene sed de destrucción, todo tipo de destrucción, extinción, destrucción, dislocación. ¿No es ése su «fascismo» potencial? Pero cada vez que un músico escribe In memoriam, no se trata de un motivo de inspiración, ni de un recuerdo, sino, al contrario, de un devenir que no hace más que afrontar su propio peligro, sin perjuicio de caer para renacer: un devenir-niño, un devenir-mujer, un devenir animal, en tanto que son el contenido mismo de la música y van hasta la muerte».

G. Deleuze y F. Guattari: Mil Mesetas, Pre-textos, Valencia, 2004, p.298

Alvin Curran

pájaros

Joan Miró - Mujer y pájaro ante el sol (1942)Joan Miró Mujer y pájaro ante el sol (1942)

El mercado de pájaros

 

No se engaña al aficionado a los pájaros. Ve y

entiende a su pájaro desde lejos -«No hay que confiar en

ese pájaro»- dirá un aficionado a los pájaros,

mirando dentro del pico de un chamariz, y contando las plumas

de su cola. «Canta, es cierto, pero ¿qué

indica? También yo canto en compañía. No, muchacho, canta

sin ninguna compañía; canta en soledad si

es que puedes… ¡Dame

el que está callado!»

Anton Chéjov, El mercado de pájaros

(en Un sendero nuevo a la cascada, de Raymond Carver, Visor, Madrid, p. 95)

.

Olivier Messiaen, L’abîme d’oiseaux, Quatuor pour la fin du temps (1941)

el otro

M.M., Wells Cunningham

HandelHalvorsen Passacaglia for cello and violin

El dúo es una composición musical para dos ejecutantes, instrumentales o vocales. Cuando se trata de dos instrumentistas se suele hablar de dúo (Dúo de violines), reservándose el término dueto (diminutivo de dúo) para las composiciones de dos cantantes. Además de ser una composición musical, se conoce por este nombre a la formación musical de dos intérpretes.

fuente: http://es.wikipedia.org

los recuerdos

Cuernos de caza

Nuestra historia es noble y trágica

Como la máscara de un tirano

Ningún drama arriesgado o mágico

Ningún detalle indiferente

Vuelve patético nuestro amor

Y Thomas de Quincey tomando

Opio veneno dulce y casto

En su pobre Anne iba soñando

Pasemos pasemos pues que todo pasa

Yo volveré a menudo

Los recuerdos son cuernos de caza

Cuyo ruido muere entre el viento

Apollinaire, Alcoholes (1913)

el original puede leerse y escucharse aquí

cor de chasse

sonido

sobre el instrumento

otras calles

Mercy Street

Intérprete: Peter Gabriel
Título: Mercy Street
Del  album «So» (1986)


for Anne Sexton

looking down on empty streets, all she can see
are the dreams all made solid
are the dreams all made real

all of the buildings, all of those cars
were once just a dream
in somebody’s head

she pictures the broken glass, she pictures the steam
she pictures a soul
with no leak at the seam

lets take the boat out
wait until darkness
let’s take the boat out
wait until darkness comes

nowhere in the corridors of pale green and grey
nowhere in the suburbs
in the cold light of day

there in the midst of it so alive and alone
words support like bone

dreaming of mercy st.
wear your inside out
dreaming of mercy
in your daddy(‘s arms again
dreaming of mercy st.
‘swear they moved that sign
dreaming of mercy
in your daddy’s arms

pulling out the papers from the drawers that slide smooth
tugging at the darkness, word upon word

confessing all the secret things in the warm velvet box
to the priest-he’s the doctor
he can handle the shocks

dreaming of the tenderness-the tremble in the hips
of kissing Mary’s lips

dreaming of mercy st.
wear your insides out
dreaming of mercy
in your daddy’s arms again
dreaming of mercy st.
‘swear they moved that sign
looking for mercy
in your daddy’s arms

mercy, mercy, looking for mercy
mercy, mercy, looking for mercy

Anne, with her father is out in the boat
riding the water
riding the waves on the sea

*

Anne Sexton (1928-1974) escribió el poema  45 Mercy Street (publicado póstumamente en 1976) al que hace referencia esta canción.

Marina Tsvietáieva

Marina Tsvietáieva
(Rusia, 1892-1941)

Regreso del lider

El caballo… cojo.
La espada… oxidada.
¿Quién es el líder
jefe de multitudes?

Paso –una hora –.
Respiro –un siglo–.
Mirando hacia lo bajo,
donde se encuentran todos.

Enemigo o Amigo
espina o Laurel.
Todo sueña.
El Caballo es él.

El caballo… cojo.
La espada… oxidada.
La capa, vieja.
Mas derecho el cuerpo.

Antología poética, Hiperión

Sofia Gubaidulina: Hommage a Marina Tsvetayeva- V. A Garden

No centenario, Celso Emilio Ferreiro

I esa noite, tan longa é, que inda non se nos fixo día!

Celso EmilioCelso Emilio Ferreiro (6 de xaneiro de 1912 – 31 de agosto de 1979)


LONGA NOITE DE PEDRA (1962)

No meio do caminho tinha uma pedra
tinha uma pedra no meio do caminho
tinha uma pedra
no meio do caminho tinha uma pedra.

Carlos Drummond de Andrade

O teito é de pedra.
De pedra son os muros
i as tebras.
De pedra o chan
i as reixas.
As portas,
as cadeas,
o aire,
as fenestras,
as olladas,
son de pedra.
Os corazós dos homes
que ao lonxe espreitan,
feitos están
tamén
de pedra.
I eu, morrendo
nesta longa noite
de pedra.

Na voz de Xavier González del Valle: aquí

My first translation of Long night of stone by Celso Emilio Ferreiro

 

Long Night of Stone

The roof is made of stone.

The walls are made of stone

and also the shadows.

The ground is made of stone

and the bars.

The doors,

the chains,

the air,

the windows,

the gazes,

are made of stone

The hearts of men

that watch from afar

are made

also

of stone.

And me, dying

in this long night

of stone.

Obras:

Cartafol de Poesía, Celanova, 1936
Al  aire de tu vuelo. Poemas, 1941
Baladas, cantigas e donaires. Ediciones Céltiga, Pontevedra, 1947
Musa Alemá. Colección Benito Soto, Pontevedra, 1951.
Curros Enriques. Biografía. Moret, A Coruña, 1954 (1ª edición)
O sono sulagado. Col. Alba, Vigo 1955
Voz y voto. (Col. Papel de Estraza. Montevideo). Vigo, 1955
Longa noite de pedra. Col. El Bardo, Barcelona, 1962
Cantigas de Escarnio e maldecir. Ed. Nos. Caracas, 1968
Terra de ningures. Ed. Xistral. Col. Val de Lemos. Monforte, 1969.
Paco Pixiñas. Historia dun lesleigado contada por il mesmo. Ed. do  Castro. Sada, A coruña, 1970.
Antipoemas. Col. Alamo. Salamanca, 1972.
Autoescolha poética. Ed. Rasso actual. Porto. 1972.
A fronteira infinda. Castrelos. Vigo, 1972.
Cimenterio privado. Edicións Roi Xordo. Xenevra, 1973.
Onde o mundo se chama Celanova. Editora Nacional. Madrid, 1975
A taberna do Galo. Ed. Castrelos. Col. O moucho. Vigo, 1978.

Para ler máis:

http://www.ctv.es/USERS/luz/LNP.htm

Entender el mundo

Souad Massi – Raoui

CUENTERO

Cuenta, cuentero, un cuento

que sea una buena historia.

Cuéntame de la gente de antaño,

cuéntame de las Mil y Una Noches,

de Lunya, la hija del Ogro

y del hijo del Sultán.

Te cuento. Recuento. (1)

Llévanos lejos del mundo

Te cuento. Recuento.

Cada uno tiene en su corazón un cuento.

Cuenta y olvida que somos mayores

haz como si fuéramos pequeños

y nos creyéramos todos los cuentos.

Cuéntanos sobre el cielo y el infierno,

sobre el pájaro que nunca voló.

Haznos entender el mundo.

Te cuento. Recuento.

Llévanos lejos del mundo

Te cuento. Recuento.

Cada uno tiene en su corazón un cuento.

Cuenta, cuentero, como a ti te contaron,

no añadas ni quites nada por tu cuenta.

podemos verlo en tu cabeza.

Cuenta y haznos olvidar este tiempo

y déjanos en el de ÉRASE UNA VEZ.

(1) El pareado hadjitek / madjitek forma un juego de palabras sin significado basado fundamentalmente en la rima. La traducción literal sería: te propongo un enigma / no te vine. Es una fórmula con que comienzan todos los cuentos populares en el Maghreb justo antes de que se formule el kana ya ma kan (érase una vez). Yo lo he traducido con un pareado en castellano también sin significado conjunto. Te cuento / recuento.

Fuente: Harazem

Gracias, gracias, gracias por tu traducción!

Fuente:arabicmusictranslation